توی سایت بغلی یه استادی که از صداش پیداست جوونه خیلی پرشور و حرارت داره درس میده

چقدر حسشو درک میکنم

و چقدر از صداش فقط پیداست که داره چه انرژی یی سر کلاس صرف میکنه

تو همین احوال یکی از ترم یکیا اومد گفت شما استاد حل تمرین مایی؟

از شنیدن کلمه استاد نه که خوشحال بشم یاد حسی افتادم که چقدر دوستش داشتم و چقدر ازش دور شدم

حس قشنگ تدریس

یاد فراز و نشیبهایی افتادم که تا حالا رد کردم تا به این اولین پله رسیدم.

اما یه حس دیگه ای هست که بهم میگه:

زیاد به این مسیر دل خوش نکن!

راهی که شاهین سالها جلوتر از تو درش قدم گذاشت اما...

آخرش به کجا میخواد ختم شه؟